STAGE 2 Nassereith ➡️ Imst
4 september 2022 - Imst, Oostenrijk
In het pension waarin we slapen na Stage 1 zijn alle gasten Transalpine lopers. De gastvrouw verwelkomt ons met de woorden "Ahhh, daar zijn de laatsten, de anderen zijn er al een tijdje.". Daar moet je het dan mee doen, na drieënveertig kilometer de longen uit je lijf te hebben gelopen.. Het pension ligt wederom naast een kerkje en ook dit exemplaar klingelt er lustig op los. Maar dat geeft niet, we zijn zo moe dat slapen deze keer minder moeite kost.
Vandaag is de lopersgroep verdeeld in drie startgroepen. Wij zitten in de laatste. We besluiten ook deze ongevraagde feedback niet persoonlijk op te vatten 🤣. De bedoeling is dat de startvakken om de vijf minuten starten, maar iemand heeft die bedoeling niet begrepen. Dus rennen we gewoon in een lange sliert Nassereith uit. Dat wordt dus al gauw wandelen, want de paadjes zijn te smal om ons daar allemaal tegelijkertijd op te laten. Voor ons geeft het niet. We hebben geen tijddoel en de tijdslimiet van acht en een half uur gaan we wel halen. Na wat smalle paadjes moeten we een paar kilometer over asfalt. Als we dat gehad hebben, begint het prachtige deel van de route, wat de rest van de race duurt. Mooie slingerende bospaadjes (met heel veel boomwortels), koeienweides en veel, heel veel bergpaadjes. Met het mooiste deel over de kam van de berg. Overal waar je kijkt, zie je andere bergen. Dat levert me een paar struikelpartijen op, waarna ik mezelf vermanend toespreek vooral voor me op het pad te kijken. Martijn is er beter in dan ik. Hij wijst me steeds op allerlei dingen die hij ziet. Ik geniet, ook al blijf ik stoïcijns naar het pad kijken.
De etappe heeft vrijwel alle hoogtemeters achter elkaar zitten, eerst allemaal omhoog en dan daarna een afdaling van 9 kilometer. Er zijn een aantal behoorlijk steile en gladde stukken, dus uitkijken is wel handig. En me niet laten afleiden door het overenthousiaste Volkswagen Wir Leben Auto's (of is dat Opel of Mercedes?) mannetje wat nonstop praat. Het is wel een motivatie om zo snel mogelijk afstand te nemen van zijn team. Dat lukt 😅 . Een ander figuur die we liever kwijt dan rijk zijn is Jan. Hij is vast heel aardig, maar bij elke afdaling levensgevaarlijk voor anderen lopers. Gisteren heeft Martijn al kennis gemaakt met zijn zwierig stokkengebruik. Grappig wel hoe je steeds dezelfde mensen tegenkomt en ook (vooral positief) betrokken raakt bij elkaar.
Het is ongelofelijk wat een lichaam kan. Ik zal niet zeggen dat ik het niet zwaar heb gehad (want dat heb ik wel), maar goh.... wauw. We lopen de stage in zes uur en vijftien minuten.
Bizar!
