Trailen/trainen met Natalia & Georgy

Om 8.00 staat Taxi Ardennen voor de deur. Samen met Georgy en Natalia (voor insiders: ja, alles zit nog steeds in de goofd) ga ik een dagje trailen in Quarreux. Ik ben er nooit eerder geweest, maar mijn Russische loopmaatjes van vandaag wel. Ze wisten me te vertellen dat er daar een fantastische heuvel ligt met een pad van 800 meter lang, waarin je 200 hoogtemeters klimt. Steil, sommige stukken +25%. 

Het plan is het pad 3 x achter elkaar te lopen.

De eerste keer worstel ik met mijn stokken. Moet ik ze nou tegelijk neerzetten, of toch gespiegeld synchroon met mijn voeten? En gebruik ik ze voor mijn balans, of om de inspanning van mijn beenspieren (iets) te verlagen? Georgy en Natalia zien mijn gepruts even aan en komen dan met tips waar ik direct iets aan heb. Gespiegeld synchroon en dan doen alsof je langlauft (Natalia ontdekt al gauw dat ik dat nog nooit heb gedaan 😂). Kleine stapjes zetten, stok links gelijk met been rechts, rug recht en mezelf omhoog trekken aan de stok. Na even oefenen en struikelen gaat het beter. 

Dan de afdaling. Georgy ziet direct dat ik spring met twee benen tegelijk. Dat mag dus vanaf nu nooit meer want dat is gevaarlijk. Springen met het ene been, landen op het andere been, zodat je altijd een been hebt om te corrigeren. Hij ziet ook dat ik goed evenwicht en balans kan houden door mijn bovenlichaam flexibel te gebruiken. Dus vanaf nu mag ik fladderend de berg af. Ik experimenteer ook mijn stokken. Tijdens de afdaling heb ik deze niet nodig, maar waar laat ik ze dan? In de koker op mijn rug is het fijnst, maar daar moet je ze dan wel in zien te krijgen. In mijn handen (1 links en 1 rechts) is handig als je ze weer snel nodig zou hebben (punt naar boven zodat je je medelopers niet verwondt 😬), maar dat vind ik niet fijn lopen. Ingeklapt in elke hand één dan maar. Zo kan ik prima blijven fladderen en heb ik ze ook gauw bij de hand, zodra er weer een klim komt.

Na 3x de heuvel (noem het een berg, zo voelde het in ieder geval wel) gaan we even zitten en ontvouwt Natalia het plan voor de rest van de middag. Aan de overkant van de rivier ligt een heuvel waar een lang, licht stijgend (8-10%) pad naar de top leidt. Vanaf daar kun je een steil pad naar beneden rennen. Heel technisch, dus goed om zo het dalen te oefenen. Dat steile pad moet je dan ook weer omhoog klimmen en je eindigt dan met het lange pad naar beneden. Voor dit hele plan moeten we wel eerst een brug over. Een brug in aanbouw. Een brug die vorige week nog bestond uit een paar stalen balken en wat houten plankjes, met vooral heel veel gaten en een bord waarop in het Frans geschreven staat dat het beter is de brug niet te betreden, aangezien het geen brug is. Dat klinkt best wel... uitdagend. En is dan ook het enige wat ik onthouden heb van Natalia's plan op dat moment. Brug die geen brug is oversteken.

Het is een prachtige route. De brug die geen brug is, blijkt al een beetje meer brug te zijn dan vorige week. Al is het nog altijd geen brug. We komen alle drie aan de overkant zonder te zwemmen en beginnen aan het langzaam stijgende pad. Al gauw doe ik pogingen om mijn ademhaling iets minder hijgend te laten klinken. Natalia en Georgy lopen vlak voor me en ik hoor van hen niets wat ook maar op een zuchtje adem lijkt. Hoe doen ze dit toch? Het lukt uiteindelijk om met een klein beetje gewandel en heel veel gehijg boven te komen. Daar volgt een steil stuk naar beneden, wat uitkomt aan de andere kant van de berg. Het steile stuk is geweldig. Ik fladder als een merel die voor het eerst probeert te vliegen. Een heerlijk gevoel! Eenmaal beneden draaien we om. En blijkt dit steile stuk toch echt best wel enorm ongelooflijk steil te zijn. Wandelend, zonder stokken deze keer om de techniek van handen in je zij en handen op je bovenbenen uit te proberen, kom ik weer boven. Die twee houdingen blijken overigens niets meer te zijn dan trucjes om je lichaam niet te laten inzakken, waardoor je op een goede manier blijft doorademen. Dat lukt me wel, ademen. Heel veel ademen 😂. De laatste afdaling is een makkie. De uitdaging is om niet te hard te gaan, juist omdat dit pad zo makkelijk loopt. Ik heb nooit geweten dat je ook te hard kunt gaan, maar nu weet ik dit dus. Je kunt er spierschade door krijgen, waar je de volgende dag, als je weer mag rennen, last van hebt. Note to myself: niet doen dus, op dag 1 van de TAR.

Veel plezier gehad deze dag en ook veel geleerd. 

Nu goed eten en uitrusten 😴😴😴.