Be prepared

Vandaag willen we vooral ontspannen in Garmisch. De dag staat grotendeels in het teken van de voorbereidingen. 

Zo moeten we ons registreren, een grote tas ophalen waarin al onze spullen in moeten zodat de organisatie ze goed kan vervoeren, en hebben we zelf stiekem toch nog best veel vragen. Het kost ons dan ook de hele ochtend.

In de middag willen we heel erg graag Kaisersmarn eten. Iets met tradities die met pannenkoeken te maken hebben vóór een grote wedstrijd. We wandelen naar het skischansspringstadion (mooi woord voor galgje) van Garmisch. We bekijken eerst even de schansen. Zelfs het allerkleinste minischansje is stiekem toch nog best wel hoog 😬. Daarna kopen we een kaartje voor de Eckbauerlift. Een beetje beschaamd vragen we om een retourticket (want we willen onze benen sparen vandaag). We hebben volledig afgedaan bij de kassadame. 

Het uitzicht vanuit de lift is mooi en dat geldt ook voor het uitzicht op het terras waar we even later zitten. We krijgen een heerlijke kaisersmarn, al lijkt het op de foto meer op een babyhapje van Olvarit. We eten ons helemaal klem. Dus moeten we wel uitbuiken in het gras.

Eenmaal terug in het hotel maken we onze tassen in orde. Dat valt nog niet mee. Ik heb ruzie met de waterzak en blijf twijfelen over van alles. Uiteindelijk zijn ruim een uur later alle tassen gepakt. 

Dan is het tijd voor de Pasta Plausch! Neem een enorme zaal, deze prop je vol met hardlopers en geef je vervolgens allemaal onbeperkt pasta met saus. Martijn en ik genieten van het mensen kijken. De briefing over de race die volgt op het pasta-geschrans brengt mij weer aan het twijfelen. Want volgens racedirector Martin gaat het best wel koud worden en komt er ook een anderhalf uur durende plensbui over ons heen. Met onweer zonder de flits.. Oké. Toch een lange broek dan maar? Weer iets om over na te denken, alsof mijn hoofd niet al genoeg overuren maakt.

We besluiten vroeg te gaan slapen. Of eigenlijk besluiten we om vroeg naar bed te gaan. Dat is echt iets heel anders. Na zeker 12 keer opnieuw een soort van meditatie in mijn hoofd gedaan te hebben, waarin ik mijn aandacht probeer te richten op alles behalve mijn kuiten, val ik dan toch in slaap. Om om een uur wakker te worden van de kerktoren die eerst vier keer en dan een keer slaat. De uren die volgen ontdek ik het systeem. Bij elke kwart over slaat de klok een keer en dan het uur wat het is. Bij elk half uur twee keer en bij elke kwart voor drie keer. Fantastisch. Ik hoor zo een uur t/m vijf uur. Dat zijn heel veel klokslagen. Tussen de klokslagen door denk ik na over een lange broek, over mijn kuiten, over wat als..

En dan mag ik op staan. Vanwege het onweer is de wedstrijd een uur vervroegd en moeten we al om zes uur bij de start zijn. Die niet naast ons hotel ligt, maar op ruim twintig minuten wandelen. 

Ik ben doodmoe en stik van de spanning. Tegelijkertijd kan ik me niet herinneren ooit eerder zoveel zin te hebben gehad in iets!