Je lijkt Madueke wel.

De krampaanvallen tijdens de Trail des Fantômes hebben mijn kuiten geen goed gedaan. Vooral mijn linkerkuit herstelt zoals ik de laatste kilometers van de trail liep: langzaam, met drie stappen achteruit en dan weer eentje vooruit. Na een heerlijke (rust) week in Maarsbergen voelt de kuit nog altijd als het strakgetrokken voorhoofd van Marijke van Helwegen. Ik begin zenuwachtig te worden. Aanvankelijk stel ik mezelf gerust: “Nog een dikke drie weken hersteltijd”. De drie weken worden er twee. Dan ga ik in dagen tellen, het geruststellende is er inmiddels volledig af. Nog tien dagen om van die strakke, kriebelende, tegenstribbelende spieren weer één sterke kuit te maken.

Mijn kuiten liggen onder een vergrootglas. Is de linker nou wat opgezwollen, of toch niet? Zie ik daar nou een blauwe plek? Nee, dat is vast de lichtinval. Of toch niet?

Loopmaat en sportmasseur Patrick biedt aan mijn kuiten te masseren. Ik grijp het aanbod met beide handen aan. Ook bel ik fysio Egon. Hij is op vakantie, maar de geweldig lieve en attente mevrouw die de telefoon opneemt, boekt me in bij fysiotherapeut Joeri. Volgens haar kan hij ook wel iets, en met iets ben ik al erg blij. Patrick leeft zich flink uit op mijn kuiten. Hij zegt niet dat ik het ga halen, maar ook niet dat het niet gaat lukken. Aan alles merk ik dat hij echt wil dat het lukt. Ik heb er vertrouwen in dat hij er alles aan doet en ook dat hij eerlijk zal zeggen als hij denkt dat het er niet meer in zit. En dat doet hij vooralsnog niet. Dat geeft me een goed gevoel. Voor nu is dit voor mij genoeg om me aan vast te houden.

De komende dagen ga ik zwemmen, wandelen, krachttrainen (core en armen, mijn benen krijgen AIR: absolute-indrukwekkende-rust).

Mijn lelijkste en duurste sokken ever (STOX Jumbo Visma herstelsokken) draag ik de komende dagen een paar uur per dag. Vrijdag ga ik naar Joeri. Ik hoop maar op een ding: dat het goed komt.

Zaterdag maakt Patrick opnieuw tijd voor me vrij en ook dan hoop ik maar op één ding. DAT HET GOED KOMT.