Trail des Fantômes

Als ik ga slapen, staat mijn tas al ingepakt bij de voordeur. Het enige wat er nog in moet, zijn een voorraad drinkwater waar Brabant Water U tegen zegt en boterhammen met appelstroop. De wekker gaat af om 5.30, in 25 minuten lukt het me fris en fruitig met een stapel gesmeerde boterhammen en water in bidons, waterzak en softflasks in de auto te zitten. Ik pik eerst Hans op, daarna rijden we terug naar Eindhoven voor Patrick.Op naar Nisramont, waar de Trail des Fantômes dit jaar start.De mannen hebben weinig praatjes, het is nog vroeg.

Zoals altijd ben ik een tikje nerveus, niet voor de trail zelf, wel voor het te laat bij de start verschijnen. Google maps geeft aan dat we ruim op tijd gaan komen, ook als we Luik naderen. Daar rijden we dwars doorheen, want de tunnel is dicht. Eenmaal voorbij Luik vertrouw ik op de tijdsinschatting van GoogleMaps. We arriveren dus ruim voor de start in Nisramont (of zoals Patrick zegt: we hadden dus nog n uur langer in bed kunnen liggen, nergens voor nodig, dat vroeg opstaan 😂).

Om 2 minuten voor 10 sta ik klaar bij de startboog. Rugzakje op, het startnummer is vastgespeld,  ik heb succes en plezier toegewenst gekregen van mijn maatjes, of te wel: klaar om te gaan.

Ik start lekker. Een klein klimmetje, een rustige afdaling. Een aantal mensen verdwijnt in no time uit zicht. Die gaan voor 30 snelle kilometers. Ik zoek mijn plekje in de groep, mensen in het zicht en mensen vooral niet te dicht achter me. Allergisch als ik ben voor Hakkentrappers en nog erger: Nekhijgers 😱.

Ik loop ontspannen en geniet van het mooie parcours. Het paadje langs de rivier vind ik wat minder. De stenen zijn echte enkelbrekers. Maar het zicht op de Ourthe maakt veel goed. Tijdens de eerste steile klim gebruik ik mijn stokken. Dat gaat prima! Bij de afdaling houd ik ze uitgeklapt in mijn linkerhand, punt naar boven om geen mensen achter me te verwonden. Zelf ben ik helaas niet veilig voor mijn eigen stokken. Geen idee hoe, maar ik presteer het om mezelf een flinke jaap in mijn bovenbeen te bezorgen. Nou ja, de punten van de stokken zijn in ieder geval goed scherp en daar zal ik de rest van de dag zeker nog profijt van hebben.En dat dalen met uitgeklapte stokken was ook meteen de laatste keer.

De eerste ravito (op ruim 11 kilometer) sla ik over. Wel is dit het sein om aan mijn eigen voorraad te beginnen. De eerste peperkoek gaat er prima in. Ik heb ook al flink veel water gedronken.

De route heeft prachtige stukken, de klimmetjes zijn flink steil en sommige afdalingen ook. De stukken langs de rivier vind ik het pittigst. Ik kan geen goed loopritme pakken en ben ook bang dat ik mezelf blesseer. Als ik even niet uitkijk, stoot ik met mijn enkel tegen een rots. Het is niet erg, veel pijn doet het ook niet, maar mentaal doet het me geen goed. Er is veel schaduw en toch is het bloedheet. Ik drink veel en weet zeker dat ik de komende 5 uur niet zal hoeven plassen.

Na een steile klim (met touwen omhoog) lukt het me om het genieten weer op te pakken. De paadjes zijn ontzettend mooi en af en toe word ik getrakteerd op een geweldig uitzicht. De rivieroversteek is niet alleen heerlijk verkoelend, het is ook genieten van dat dit kan!

Op het parcours kom ik steeds dezelfde mensen tegen. We lopen als een soort harmonica: de een haalt de ander in, gaat wandelen, de ander haalt de een weer in, gaat ook wandelen. Ondertussen zeggen we dingen als: poeh, wat is t warm, ca va, rustig aan he, hadden ze die boom nou echt nergens anders neer kunnen leggen? Hoe niets zeggend ook, het schept een band. We zitten nou eenmaal samen in deze prachtige ellende. In mijn hoofd geef ik de mensen namen. Smoerf (Duitser met blauwe rugzak en wit t shirt) en Les Blues  (2 Franse jongens met blauwe shirts, de een loopt met een ongelooflijk gemak en geduld, de ander strompelt er achteraan) zijn mijn favoriete medelopers, ze houden me op sommige stukken op de been, gewoon omdat ze er ook lopen.

De laatste 4 kilometer gaat het behoorlijk mis. Er schiet kramp in mijn beide kuiten. Ik wandel hele stukken, duw meerdere bomen om zodat de kuiten op rek komen, loop een stukje achterstevoren. Soms gaat het weer even en dan schiet het er toch weer in. Wandelend heb ik gelukkig nergens last van. Behalve dan van de zorgen in mijn hoofd, die het nodig vinden om mij juist op dit moment met allerlei gedachten te bestoken. Het hoofdthema: Hoe gaat dit straks in Oostenrijk?!?

200 meter voor de finish begin ik aan de steilste beklimming van de dag. Ik heb er ruim 4,5 uur lopen opzitten. Eigenlijk gaat het best goed. De stokken trekken me omhoog. Net voordat ik bij de top ben, maakt een fotograaf een foto. Ik geloof dat ik een soort van lach. 2 seconde later schiet mijn rechterkuit in de meest hevige kramp van de dag. Ik kan niet voor of achteruit. Voetballers gaan op zulke momenten huiliehuilie op de grond liggen. Als ik me hier laat vallen, rol ik zeker 20 meter naar beneden. Ik kraam dingen uit als au, kut, godverdomme, kramp, cramp. De fotograaf maakt eerst nog een foto voordat hij zijn hulp aanbiedt. Niet dat hij iets kan doen, maar het idee is lief. Ik doe een soort van poging tot rekken en dat scheelt. Eenmaal boven wil ik proberen het kleine stukje de bocht om, tot de finishboog, te rennen. Het gaat niet. Ik loop van kramp naar kramp. Als ik tegen een hek leun om nog een keer te rekken, valt het om.

De laatste meter zijn die van een manke hinkstapspringer, maar he, dat maakt niet uit. Want bij de finish staan mijn hardloopmaatjes me op te wachten. Ik krijg high fives en applaus en het allerfijnste: een kuitmassage!